Ruhumuz Hasta SEN Sifa Ver Ya RABBi

Konu: Ruhumuz Hasta SEN Sifa Ver Ya RABBi Salı Mayıs 05, 2009 2:23 pm

30 Ocak 2009 Hürriyet Gazetesindeki
Makale-DOC.DR.NİHAT HATİPOĞLU

Kısa bir ömür. Küçük bir dünya. Herkese yetecek bir atmosfer. Peki, o zaman
dünya için didişme neden? Neticede nice büyük mevki, makam ve zenginlik sahibi
insan, dünya ve içindekilerini burada bırakıp gitmediler mi?

Tabii ki
gittiler. Hem de hiç ummadıkları bir anda. Onlara sorulmadan. Aniden. Bir gece,
bir sabah veya en mutlu oldukları bir demde. Öyleyse bizden öncekilere olan
şeyin aynısı bize de olacak. Buna biz sünnetullah diyoruz, yüce Allah’ın
toplumlar ve fertlerle ilgili değişmez kuralı.

Peki, neden bu kadar
didişiyor, kavga ediyoruz. "Birbirinizi sevin, çevrenizi anlayan bir kalp ve
gözle bakın" diyen sesi duymuyoruz. Çünkü bir kısmımız egomuza esir olmuşuz,
bir kısmımız dünyaya aşırı tutkulanmışız, bir kısmımız dünyayı idare etmeye
çabalıyoruz.

Çoluk çocuğumuza daha yaşanılır bir dünya bırakmak için
başkasının çoluk çocuğunu düşünmüyoruz. Çevremiz için esirgemediğimiz anlayışı,
başkasına göstermiyoruz. Çoğu kez sadece cenaze merasiminde Allah’ı
hatırlıyoruz, sadece orada.

Orada bile duygularımızın bir yanında dünyada
sonsuza kadar yaşanan baskın duygular vardır. Dilimizden bir dua dökülse, "Ya
Rabbi uzun ömür ve sıhhat ver" diyeceğiz, olabilse ebedilik
isteyeceğiz.

* * *

Kalbimiz hastadır. Ruhumuzda derin
yaralar vardır. İnsanların yoğunluğu arasında "Allah’la halvet-Allah’la
yalnızlaşmak" duygularından uzağız. Çoklukla birliği, birlikle çokluğu
yakalama ufkundan uzak düşmüşüz.

Kısacası ruhumuz hem hasta hem yorgun.
Verilenle yetinmiyoruz. Verilmeyenin peşindeyiz. Başkasında hiç olmayanın
farkında olamıyoruz. Başkasında olanın farkındayız. Bir vadi altınımız olsa,
öteki vadinin peşinde koşacağız.

Dar bir sokakta biri bizi durdurup
sorsa, "Nereye gidiyorsun, ne olacaksın, bu koşu nereye kadar, üç kuşak
öncesi dedenin mezarı hani nerde" dese, sadece duraksayıp yüzüne bakacağız.
Anlamsız, sessiz, durağan.

Doğrudur. Emeller, temenniler bizi esir etmiş
durumda. Diğerkámlık, başkasını düşünme duygularından uzaklaşmışız. Kendimizi
iyi işlere, merhamete yönlendiremiyoruz. Sorulduğunda cevabımız hazırdır. "Ne
yapalım, kaderimiz böyle, Allah böyle yazmış" deriz. Ama nedense
günah işlerken, kötülük yaparken kaderi düşünmeyiz, günah işledikten sonra
kendimizi avundurmak için kadere sığınırız.

Mademki bu kadar kaderciyiz,
mademki "Ne yapayım kaderim böyleydi" diyoruz, o zaman dünyalık peşinde
koşarken neden böyle düşünmüyoruz. Her şeyi ince ayrıntılara kadar hesap
ediyoruz.

Evet, kader vardır ama kader seni mahkûm etmiyor, sen kendi
hareket ve tercihlerinle kaderini hazırlıyorsun. Kaderinin senaristi sensin,
başkası değil.

Efendim deriz bazen, "Acele niye? İleride tövbe ederiz.
Kötülükleri sileriz. Hele bir de hacca gittik mi!.. Mezarımıza tertemiz
gideriz". Evet, bazen şeytan ve nefsimiz bu sözleri fısıldar. Kim bilir
belki hiç zamanımız olmaz. Kim bilir belki bu pazarlık yüce Rabbimiz tarafından
hoş karşılanmaz.

Belki hiç tövbe nasip olmaz. Belki aniden gelir, gelecek
olan her şey. Şeytan bazen nefsimize hoş gelen ama bizi Allah’tan uzaklaştıran
sözler fısıldar. Bizi vicdanen rahatlatır. Ama sorumluluktan
kurtarmaz.

* * *

Hz. Ebubekir’in sözü ne kadar da
mesaj yüklüdür: "Benim hasta bir kalbim var. Hasta kalplere şifa veren sensin
ya Rabbi. Benim hasta kalbime de sen şifa ver ya Rabbi."

Dünya geniş,
hepimize yeter. Rızkı yaratan, káinata gönderdiği herkesin rızkını da
göndermiştir. Dilek ve duygularımızı tartalım o zaman, egomuzu sorgulayalım.
Allah’tan gafil olmayalım.

Bilmek lazım ki, kul Rabbini unutsa da, Rabb,
kulunu unutmaz. Gelin hasta kalbimizi en büyük doktor olan Allah’ın tedavisiyle
tedavi edelim, O’na yönelelim.

"Ben kendimi terk etsem de, ben kendimi
bıraksam da sen beni bırakma ya Rabbi" diyelim.